20 filmów rosyjskich, który zaleca Harvard

Harvard University niedawno opublikował listę najważniejszych w historii kina, który obejmował 20 filmów krajowych. Każdy, kto ubiega się o tytuł magistra w studiach filmowych, powinny one być pewny patrzeć. krytyk filmowy Dmitry Karpiuka wyjaśnił, co te zdjęcia są tak dobre i dlaczego są one tak wysoko oceniany na Harvardzie.

"Kino-oko" (1924) i "Człowiek z kamerą" (1928), reżyser - Dziga Wiertow

Nie jest jasne, w jaki sposób mogą być rozpatrywane oddzielnie. Oba filmy są jak bez dna cylindra magika - wszystko jest możliwe kunshtyukov i sztuczki techniczne zostały wynalezione już w latach 20. Wiertow i nowoczesne filmowcy podziwiam i pożyczać je dopiero teraz.

"Armadillo" Potiomkin "" dyrektora - Eisenstein (1925)

Dean z najlepszych, jeśli nie najlepszy film wszech czasów przez wielu autorytatywnych krytyków, filmowców i zwykłych widzów. Eksperci Film na pewno będzie interesujący i innowacyjny montaż włączył cytaty fotografowanej sceny na schodach w Odessie, ale jeden z najbardziej uderzających i bolesnych obrazów w filmie - przebudzenie marynarzy pancernika od niewolniczego snu po próbowali karmić mięsa robaczywe. Po takim leczeniu, jeśli zaczną widzieć istotę swojego istnienia i wydostać się z kokonu apatii i posłuszeństwa. Cała reszta jest już historią, w tym historii kina.

"Zgodnie z prawem", reżyser - Lev Kuleshov (1926)

W tej filmowej adaptacji Jacka Londona „Unexpected” Kuleshov zbudowany Jukon na rzece Moskwie. Pierwszy film jest niezwykły mix obdarty montażu i długich planów, ale nawet abstrahując od niuansów technicznych, wciąż wygląda przynajmniej z zainteresowaniem z powodu dylematu moralnego - zorganizować mordercę lincz lub przekazać go w ręce prawa.

"Mother" (1926) i "The End of St. Petersburg" (1927), reżyser - Wsiewołod Pudowkin

Pierwszy film - adaptacja filmowa Maksyma Gorkiego i jednym z największych osiągnięć kina radzieckiego. Wzruszająca historia o rodzinie reakcyjnym ojca, syna i rewolucyjnej kochająca matka umierającej z czerwonym sztandarem w ręku pod kopytami zamontowanych żandarmów. Druga - także film polityczny o walce z bolszewikami ze światem kapitału, upadku imperium poprzez tragedii małego człowieka. To sprawia, że ​​nie tylko brak dźwięku, wywołanie „Sing, Revolution!” I fascynujące użycie wielokrotnej ekspozycji, ale także aktor, Alexander Chistyakov. W jednym filmie grał ojca tyrana Pan brodę, a drugą - pracownik prowadzący burzy Winter Palace.

"Turksib" dyrektora - Victor Turyn (1929)

cichy, dynamiczny i pełen energii w pięciu części dokumentacji oraz z harmonogramu godziny na budowę bawełny Radzieckiego sposób - po Turkiestan-Siberian Railway. To ciekawe, że reżyser Victor Turyn podczas rewolucyjnych lat uczęszczał na University of Massachusetts i powrócił dopiero w 1922 roku, brakuje najważniejszy czas dla kraju.

"Rublow" skierowany - Tarkowskiego (1966)

kroniki wielki malarz ikona jest w rzeczywistości związanej z almanachu poprzez przypowieści fabuła, gdzie można zobaczyć i chrześcijańskich motywów i tematem relacji między mocą i sztuki. Ale przede wszystkim, ten film pokazuje, z brudu i krwi urodzony sztuki. Spalanie krowę, oślepiony przez kapitana, w rozrzuconych w lesie, Nikulin, dławiąc wrzącej smoły - wszystko okaże się ciąg ikonami w kolorze ostateczną czarno-biały film. Każdy z nich można uznać za długo i znaleźć go tylko fragment skanowanego obrazu.

"Lear" skierowany - Gregory Kozintsev (1970)

„W niespokojnych latach zawsze jest ślepy na szalony ...” Nie gram fałszu w działającej (Juri Yarvet wyraził Zinovy ​​Gerdt, szczególnie w porządku), a nie pojedynczy słaby strzał - najnowszy film Kozintseva który usunął, nawiasem mówiąc, przed tym doskonałe „Hamleta „świadomie się na liście. Kapryśny kąty i kombinacje światła i cienia, jeśli chcesz, możesz zobaczyć echa Ingmara Bergmana z Orsona Wellsa i oczywistych podobieństw z „Andrieja Rublowa”, ale przede wszystkim jest to najlepsza filmowa adaptacja Szekspira w historii kina rosyjskiego.

"Ziemia", reżyser - Alexander Dovzhenko (1930)

niemy film o tym, jak podczas kolektywizacji wsi przyniósł ciągnika, kułaków nie lubili go i zabili młodego komunistę Vasil. W narracji nie brzmi bardzo ekscytujące, ale to jest tylko jeden taniec Vasil być daleko od dobrej drodze w nocy, jakby złapany w obrazie „zaczarowanym miejscu”. A sceny montaż chłopów pracujących w tej dziedzinie? Pogrzeb Vasil, które zamieniają się w wiecu „bez kapłanów i bez urzędników” z „nowych piosenek o nowym życiu”? Szalonej kułak tło taniec wystaje z ziemi krzyże? Do syntezy kostnej poezji i realizmu, Płatonowa i Gogol lirycznym spojrzeniu na rozbiórce starego porządku i nadejściem nowych czasów.

„Lecą żurawie” (1957) i „Ballada o żołnierzu” (1959), reżyser - Michaił Kałatozow i Gregory wygrywa i

Dwa piękny film o miłości i wojnie, jeden - poemat prozą, drugi - ballada, jak podano w tytule. W zasłużenie otrzymał „Złotą Palmę” w Cannes „Żuraw” może być nieskończenie podziwiać camerawork Sergei Urusevsky i cieszyć twarzy Tatiana Samoilova. Film jest pełen sześćdziesiątych liryzmu, romans, część klinczu z estetyką włoskiego neorealizmu. Jednak skromny, delikatny i pełen obraz humanizm Chuhraja o podróżowaniu żołnierza, który poszedł na urlop, aby zobaczyć swoją matkę, i padł na drodze, bolesne rany i pozostaje w sercu widz dłużej. Jednak wszystko jest subiektywne.

„Cienie zapomnianych przodków” (1964) i „Kwiat granatu” (1969) - reżyser Siergiej Paradżanow

„Cienie zapomnianych przodków” - wzruszającej historii o miłości, która jest silniejsza niż śmierć, powieść przez ukraińskiego pisarza Michaiła Kotsyubyns'kogo. To może być długa rozmowa o starcie w pogańskich i chrześcijańskich filmowej światopoglądów i folklorystyczne motywy. Ale do penetracji, wystarczy spojrzeć na masce do ostatecznego pogrzeb, oszałamiające sceny morderstwa, gdy krew zalewa obiektyw wielkiego operatora Yuri Ilienko.

„Kwiat granatu” - fantasmagorią, animowany paleta kolorów, spojrzeć na świat wewnętrzny średniowiecznego ormiańskiego poety Sayat Nova. Tutaj fabuła ustępuje jako tło, ale nie zapobiega przenoszeniu nastroju. W Paradżanow, jak żaden inny, okazało się komponowanie poezji w kinie.

"Aleksander Newski", reżyser - Siergiej Eisenstein (1938)

Tak, film propagandowy, ale co z tego! Imponujące sceny Sich, „Firma” montaż Eisensteina, zdjęcia symbioza i genialna muzyka Sergiusza Prokofiewa. Że nie jest to moment, kiedy na horyzoncie pojawia się lawina Krzyżaków i dźwiękach bębnów i rogów zastąpiony ponuro majestatyczne, prawie kościelnej motyw muzyczny. Ale zmartwieniem jest to, oczywiście, nie jest to konieczne - natura jest po naszej stronie, a wszyscy Niemcy pójdzie pod lodem.

"Ivan Groźny" dyrektora - Eisenstein (1944)

Jest to doskonale wszystko - od silnego wizerunku i gier Nikołaj Czerkasow, kostiumy i ustawia strzał gwardzistów w kolorze tańca w drugim, nie jak Stalin i zakazane, aby pokazać części filmu (jest to dziwne, że tylko pierwsza część filmu została odnotowana). Teraz niektóre niuanse aktorstwa może wydawać się nieco komiczny, ale przed namacalnego, prawdziwego hard power zdjęć znikają wszelkie pytania.

"Zwykła Faszyzm" dyrektora - Mikhail Romm (1967)

Arcydzieło Romm zalecany do oglądania nie tylko dokumentalistów i krytyków filmowych - połączenie strasznych ujęć, żrących lektorem i muzyką brawurowym nadal ma bardzo silne działanie.

"Wojna i pokój", reżyser - Siergiej Bondarczuk (1967)

The Soviet Film dużą skalę i jak może należeć, na pewno śmiała próba filmu Bondarczuk jest bardzo ciężki rosyjska powieść klasyka.

"wejście" dyrektora - LĂrisa Szepitko (1976)

Film wojenny oparty na powieści Wasyla Býkov „Sotnikov” budzi istotne wątpliwości moralnych, a w pewnym momencie zamienia się w biblijnej przypowieści. Muzyka Alfred Schnittke, gra Gostyukhin, Plotnikov i Solonitsyn i kierowanie geniuszu Larisa Szepitko dosłownie usunięty duszę.

"Nostalgia", kierownik - Andrei Tarkowski (1983)

​​„Włoski” film Tarkowskiego na podstawie scenariusza Tonino Guerra Oleg Jankowski udziałem pełne muzyki klasycznej, skrawki poezji, powagi i mgły w sensie dosłownym i przenośnym. Jest możliwe, aby kochać czy nie kochać (wszak to stąd urodził „tarkovschina” zepsuć wielu młodych reżyserów), ale w tym przypadku jest to sztuka, bez cudzysłowów.

"Rosyjska arka", reżyser - Aleksander Sokurow (2002)

Folia zdecydowanie zasługuje na uwagę, ze względu na techniki, które Sokurow sprawia fundament całej konstrukcji. Tak, film składa się z jednego, bez montażu klejenia - w ciągu pół godziny kamera przemieszcza się przez Pałac Zimowy „w arce kulturowego” Rosji, i to przynajmniej miło.