Historia rozwoju tajemniczej Antarktydzie

Mało znane fakty z historii rozwoju najbardziej tajemniczego kontynentu planety.

Pierwsza mapa

W 1513 roku admirał Osmańskiego i kartograf Piri Reis na kilka kawałków skóry gazeli narysował mapę świata, co spowodowało nie tylko kontury obu Ameryk, ale także w Antarktyce. Po żeglowania Kolumba było tylko 20 lat, oraz, oczywiście, wyniki tej wyprawy nie mogą służyć jako główne źródło dla Piri Reis. Jednak sam admirał przyznał, że jego mapę skompilowane z kilku starszych kart, które były trzymane w zaginionym Biblioteki Aleksandryjskiej. Największą tajemnicą tej karty nie jest jeszcze w tym, że wyświetla się do ostatniego szczegółu wybrzeży Antarktydy, i że to jest przedstawione w taki sposób, jakby nie istnieją km gruby lód. Współczesna nauka jest tylko w 1950 odkryli zarysy tym lodem kontynentu. Okazuje się, że starożytni żeglarze zobaczył Antarktydę bez lodu?

Istnieje teoria, zgodnie z którą raz na 10 000 -20 000 lat istnieje tendencja skorupy względem biegunów. masa lodu w polarnych czap planety przekroczy poziom krytyczny, a wszystko litosfery Ziemi, straciła równowagę i zaczyna przesuwać się na miękkiej powierzchni warstw wewnętrznych. pola lodowe są w cieplejszych miejscach, i powoli topnieją, a na biegunach w tym czasie utworzył nową regionie arktycznym. Może zanim cudem dotarł mapie poprzednie cywilizacje, które żyły jeszcze przed Antarktyda była na południowym biegunie planety ...

Więcej informacji można znaleźć w książkach Karola Hapgood w „Maps of the Kings Starożytna Sea” i „przesunięcia skorupy Ziemi. Klucz do niektórych podstawowych problemów Nauk o Ziemi” Wstęp do tego ostatniego, nawiasem mówiąc, zostały napisane przez Alberta Einsteina! (Jednak reszta świata naukowego dzieła autora nie są obsługiwane, a teoria przesunięcie biegunów tej pory wymienione w marginalizowana nauki). Obecnie map Piri Reis jest przechowywany w bibliotece Pałacu Topkapi w Stambule, a fragmenty zostały przedstawione na banknotach tureckich w latach 1999-2009.

Terra australis

Starożytni greccy geografowie też wiedział o istnieniu nieznanego południowej ziemi. Nazywali go Terra Australis Incognita. Określenie „Antarktyda” jako przeciwieństwo słowa „Arctic” został użyty po raz pierwszy w II wieku pne. e. Starożytny grecki naukowiec Marinus Tyru, założyciel kartografii matematycznej, ten, który wprowadził pojęcie szerokości geograficznej i długości geograficznej.

Aby osiągnąć brzegi tej ziemi, i bezskutecznie próbował Dias i Magellan i Tasman, ale ukierunkowane wyszukuje Antarktydzie tylko rozpoczęła się w XVII wieku. Pierwszy pochodzące podejść do niego zostały zbadane. Tak więc, w 1675 roku, Anglik de la Roche odkrył wyspy Georgia Południowa, francuskiego Jean-Baptiste Bouvet i Yves-Joseph Kerglen w 1739 oraz w 1772 roku odpowiednio otwarty na podejściu do wyspy Antarktydy, nazwany po nich, ale potem nie mógł przejść z powodu lód.

Najdalej na południe wyprzedza James Cook podczas swoich wypraw 1772-1775 roku. Na slup „Rezolyushen” popłynął dookoła Antarctica kilkakrotnie przekroczył Antarctic Circle, osiągając rekordowy poziom 71 ° 15 „południe. M. I podjęła uchwałę: „ziemi, którą może być na południu, nie będą rozpatrywane, ponieważ kraj ten jest skazany na wieczną naturę zimno” Nowoczesne naukowcy oszacowali, że gotować nie dotarł do wybrzeży Antarktydy zaledwie 75 mil.

Odkrywcy

Uważa się, że Antarktyda otworzył 16 (28) Styczeń 1820 wyprawę do rosyjskich wojskowych slupy „Vostok” i „pokój”, pod dowództwem Tadeusza Bellingshausen i Michaił Łazariew. W tym dniu, mają przyklejone do półki lodowej w Ziemi Królowej Maud na 69 ° 21 '28 „w. W. i 2 ° 14' 50" W. d. i zobaczył przez lornetkę, „u wybrzeży Antarktydy” (obecnie jest to miejsce o nazwie Wybrzeże Księżniczki Marty, z Nim w oceanie dół półki lodowej Bellingshausena). Tu Bellingshausen który napisał na ten temat: „Powołuję się na nabycie tych rzeczy brzeg, ponieważ odległość do drugiego końca sub-gone poza granicę naszego ... Nagła zmiana koloru na powierzchni morza daje pomysł, że plaża jest ogromna.” Ale to, co jest zaskakujące: Brytyjczycy wierzą, że Antarktyda została otwarta przez Edwarda Bransfild w styczniu 1820 roku, Amerykanie - że zrobili Nathaniel Palmer w listopadzie 1820, a Holendrzy - że ich rodak Dirk Gerritts z powrotem w 1599 roku! Jedno jest pewne: żaden z nich na wybrzeżu Antarktydy nie wyjdzie, tylko ujrzeli „ziemię” gdzieś tam, daleko na horyzoncie.

Pierwsze mieszkańców

W naszych czasach na wybrzeżu Antarktydy wielokrotnie znaleźli szczątki galeonów XVI-XVII wieku, ale jest mało prawdopodobne, że statki te były tam o własnych siłach. Najprawdopodobniej są one wyrzucane na brzeg przez burze. Ale po raz pierwszy człowiek postawił stopę na lądzie Antarktydy, udokumentowane. Było noga John Davis, amerykański statek wielorybniczy. A stało się to 07 lutego 1821. Slup „Cecilia”, dowodzony przez Davis, udał się do Zatoki Hughesa w północnej części Półwyspu Antarktycznego, aw ciągu kilku dni, a jego zespół odpoczywał na brzegu.

Zimove Borchgrevink w Cape Adair. © Rolf Stange-Oceanwide Expeditions

Pierwsza udana zima w 1899-1900 latach na Antarktydzie odbyła norweską wyprawę dziesięciu ludzi, kierowanych przez Carsten Borchgrevink. Na Przylądek Adare'a dwa drewniane domy zostały zbudowane: jeden mieszkalny, drugi był wykorzystywany jako magazyn. Mieli 70 psów, w których członkowie wyprawy do zwiedzania okolicy. W szczególności, najpierw osiągnęła 78 ° 50 '. wag., w celu określenia położenia bieguna magnetycznego i Południowej odkryto kilka nowych gatunków zwierząt i roślin. Po powrocie Borchgrevink napisał książkę „pierwszy na kontynencie antarktycznym”, który został wydany w 1901 roku. W 1958 roku został opublikowany w ZSRR pod nazwą „my bieguna południowego. Rok 1900”. Nawiasem mówiąc, pierwsze radzieckie polarników przybył na Antarktydzie do 1956 r. 06 stycznia na wybrzeżu Morza wyprawy Davis (obecnie pod Prawda Wybrzeże) wytyczne oceanograf Michaił Somov powstała wieś Mirny, który do dziś jest największym rosyjska baza Antarktyki.

Kilka faktów o Antarktyce. Tutaj najniższa temperatura na świecie i największe zasoby słodkiej wody. Najsilniejsze i najbardziej przedłużonym wiatrów. Najniższa wilgotność względna. Najbardziej intensywne promieniowanie słoneczne. Największą wysokość nad oceanem.